Tags: altijd negen, Dennis, geestelijk gehandicapt, Margo, ontwapenend[ × ]

Hij loopt dagelijks langs ons huis. Is ruim 30 jaar. Een stevige kerel die met lompe stappen voorbij komt. Dennis is geestelijk gehandicapt. Hij heeft het niveau van een ongeveer negen jarig kind. Speelt met kinderen in de buurt. Tikkertje, verstoppertje of hij speelt busje met ze. Ook springen ze bij hem achterop zijn fiets en dan rijdt Dennis ze rond. Vroeger kwam hij aan mijn deur om te vragen of de kinderen kwamen spelen, maar die tijd is voorbij. Mijn kinderen zijn inmiddels groot en spelen geen tikkertje en verstoppertje meer. Zij studeren en hebben toekomstplannen.

Dennis blijft altijd negen jaar..

Terwijl ik dit schrijf staat Dennis op de stoep voor mijn huis. Als hij niet werkt bij de kringloop dan is hij buiten op straat, regen of geen regen, en praat in zichzelf, moppert erg dat er niemand buiten is en scheldt tegen voorbij rijdende bussen. Hij kan op onnavolgbare manier de sirenes van de hulpdiensten nadoen, dus als hij buiten is, weet je ook dat hij er is en waar hij is.
Als ik naar buiten kom gaat hij stralen en geeft me altijd een hand. “Dag moeder van..” en dan volgen de namen van mijn kinderen. Meteen vertelt hij dat hij het niet snapt, dat het meisje verderop niet meer wil spelen met hem, terwijl ze het wel beloofd had. Ook het jongetje in de andere straat komt ineens niet meer zo vaak, terwijl ze geen ruzie hebben. Als het regent zeg ik : ‘’Ga lekker naar huis Dennis het regent zo!’’ Waarop hij lachend antwoord:’’ Nog niet! ik mag tot 19.00 uur buiten spelen.’’
En zo gaan de jaren voorbij..iedereen wordt ouder en gaat zijn eigen weg, maar Dennis blijft Dennis en altijd dezelfde ongeveer negen jarige jongen.

Voor mij is het soms een heel triest iets.  Vaak vraag ik mij af wat er in hem omgaat, of hij zo eenzaam is zoals hij er uit ziet, dat hangen buiten, rondjes lopen en gepraat in zichzelf, zich afvragend waar de andere kinderen zijn en blijven. Het zien komen van kinderen die met hem spelen, alsof hij een leeftijdsgenoot is en op, voor hem, onbegrijpelijke manier ook weer zien verdwijnen, omdat hun levens veranderen, terwijl zijn leven altijd hetzelfde blijft. Maar dat is mijn invulling.

Dennis lacht ontwapenend, al scheldt hij veel. Hij telt de dagen tot hij weer jarig is en hoopt op tekeningen in zijn brievenbus van de buurtkinderen, nodigt de hele buurt uit als hij een muziekvoorstelling heeft en als hij op vakantie gaat weten wij dat weken van te voren en moeten we hem massaal uitzwaaien.

Misschien is dat het effect van Dennis wel, zijn simpelheid werkt relativerend, zijn altijd gedag zeggen  en naar je toe komen om je een hand te geven hartverwarmend. Je ziet hem praatjes maken met mensen en mensen met hem. Hoe dan ook, Dennis heeft  zijn stempeltje op deze buurt gezet.

Daar komt Dennis, zeggen we tegen elkaar als we zijn  sirene geluid horen. Ik hoop dat we het nog vaak horen.

Dennis is bijzonder.

Margo