Afscheid is zeer nauw verbonden aan de maatschappij, aan wat hoort, wat geaccepteerd word en vooral wat NIET geaccepteerd word! Stilzwijgend kennen we allemaal de regels over wat hoort, mag bij een afscheid, wanneer je mag rouwen, hoelang je mag rouwen, over wat je mag rouwen.Wanneer je er “overheen” moet zijn, wanneer je verder moet met je leven en wanneer je, als je niet aan deze criteria voldoet, professionele hulp moet zoeken.
Want heb je meer tijd nodig, rouw je om iets waarvan men vind dat het onzin is, heb je vele momenten van onzichtbaar afscheid, die niet echt duidelijk zijn voor de ander? Dan heb je een probleem.Want men heeft niet zoveel begrip, tijd en geduld meer, men moet verder, en jij ook! En je komt een beetje in een isolement, soms kort, soms lang.
Men vindt het zoo raar dat depressie zo vaak voorkomt, maar de regels die er gelden voor rouwen/afscheid zijn ondertussen wel bikkelhard. Als je bijvoorbeeld zelf kiest voor een scheiding dan is het wel een beetje raar als je daar dan langere tijd moeite mee hebt, verdriet van hebt, pijn, schuldgevoel, want je deed het toch zelf??
Het zijn deze dingen waar ik veel moeite mee heb..
Als er op de een of andere manier een chronische ziekte, handicap of blijvende gezondheidsverandering in je leven komt, gaat het afscheid nog meer spelen in je leven, en daar zit niet echt een einde aan volgens mij. Afscheid van je gezonde partner/vader/moeder, afscheid van het feit dat je geen gezond kind hebt, van je droom een gezond kind op te voeden…
In mijn geval elke keer afscheid nemen als je hem in het ziekenhuis moet achterlaten, hoe hij ook huilt.. want het is beter dat je gaat, dat moet hij toch leren?? En jij hebt je rust nodig.. En je gaat, hoewel je hart schreeuwt dat je wilt blijven. Het schuldgevoel daarover gaat nooit helemaal weg kan ik u vertellen.
Afscheid van de gewone basisschool, de gewone contacten op dat schoolplein, je kind van school halen, Afscheid van een leven zonder medicatie, sondevoeding, infuus, afscheid van een leven als “gewoon” moeder zijn omdat je ook verpleegkundige moet zijn.
Afscheid nemen van je huis, omdat blijven werken niet te doen is, omdat je totaal instort als blijkt dat je tweede ook ziek is.(maar je wist toch dat er een kans was?) en dan afscheid van een leven zonder antidepressiva, zonder therapie, zonder veelvuldig contact met artsen, zonder af en toe slecht nieuws, zonder langzaam achteruitgaan,
Kun je leven met zoveel afscheid?? Kun je zoveel rouw en verdriet aan?? Jawel.. Je zult wel moeten.
En dat terwijl om je heen de meest mensen de helft van die vormen van afscheid niet ziet, niet herkend, totaal niet weet waar dit over gaat, (gelukkig maar) de onzichtbare vorm dus.
Jouw leven staat vaak, in meer of mindere mate, in het teken van afscheid en rouw, maar toch plakt men daar een tijdslimiet aan vast, moet je er maar gewoon mee verder of anders is er de professionele hulpverlening, dat heb je nodig, daar heb je recht op, je kunt dit niet alleen zegt men dan.. Doen!
Laat ik wel zeggen, dat er gelukkig altijd wel mensen zijn die je blijven steunen die naar je blijven luisteren, die dat tot in het oneindige doen! Alleen wordt dat groepje wel klein is mijn ervaring.. maar ze zijn goud waard!
Dorine Hoksbergen – Oudewortel
Moeder van twee kinderen met Cystic Fibrosis (taaislijmziekte)
Schilderij: ‘Ontredderd’ van Caroline van de Vate – Lock
prachtig verhaal en helaas, maar al te waar, sterkte
Ik kreeg deze link met je verhaal van Margo, ik ben ook moeder van een kind die leed aan CF en je verhaal is zo herkenbaar in mijn ogen, het afscheid nemen in het ziekenhuis als je weer naar huis moest, het afscheid nemen na het inslapen, het afscheid nemen na de wake en dan het afscheid na de crematie… Wij zijn nu bijna 6 jaar verder in onze rouwproces.. die tijd vergeten doe je nooit… het verwerken moet je tijd geven..maar een plekje geven is mij gelukt met profesioneel hulp van een psychologe. En inderdaad profesioneel hulp moet je accepteren en geen nee op zeggen als je het nodig hebt, want uiteindelijk moet je verder met je leven.
Wens jullie veel kracht toe op die dagen dat het nodig is.
Grt. Yolanda (moeder van vlinderkindje Guus)
Sommige dingen zijn te pijnlijk om aan te zien. Te pijnlijk om te voelen. We krijgen de menselijke neiging om anderen daarbij weg te willen trekken. Maar wat als dat niet kan…
Rennen we dan zelf weg?
Om bij de pijn te kunnen blijven, de pijn aan te kunnen zien en mee te kunnen voelen is moed nodig. Moed om je eigen pijn te durven voelen. We kijken tenslotte in onze eigen spiegel. Sterfelijk zijn we allemaal.
Als ik eerlijk in de spiegel kijk moet ik toegeven dat ik ook veel liever een andere kant op kijk. Maar juist op de momenten dat ik de neiging heb om keihard weg te rennen, zou het zo helend voor mij en de ander zijn om erbij te blijven en te voelen!
De bewustwording dat het ook anders kan is voor mij een mooie, eerste stap…
Ik wens jullie alles wat je Nu en Later nodig hebt…
Liefs, Karin
yolanda,
Ik vind het nu al zo moeilijk soms en als ik dan jou verhaal lees..ik denk echt dat ik dat niet aan zou kunnen..maar als jij het kan? dan zal het wel.. Je geeft me dus moed! dank je! en sterkte, voor nu en later.
Groetjes Dorine
Lieve Dorine..
Wat een lieve reactie krijg ik van je terug.. fijn om te lezen dat ik door mijn verhaal je moed geef..heel graag gedaan.
Mooie reacties allemaal…dank jullie wel!
Zo mooi en zo herkenbaar.
Niet voor mijn kinderen, want die heb ik nog niet. Maar voor mezelf.
Afscheid nemen van dingen die ik vorig jaar nog kon en toen ineens niet meer.
Ascheid nemen van mensen die denken je vrienden te zijn, maar nu ineens niet meer.
Dat groepje echte vrienden, zijn ze zoveel waard en haal daar je kracht uit!
Ik zeg altijd maar als er iets negatiefs gebeurt. `Ik kom hier weer sterker uit`
Heel veel sterkte met deze rouwprocessen!
Ik staar naar mijn scherm en naar de woorden “laat een reactie achter”. Maar de tranen staan alweer in mijn ogen. Een verhaal zo herkenbaar en ik besef mij dat is niet alleen voor mij maar voor velen anderen. Maar dat helpt niet, ieder voelt zijn eigen leed het hardst. Het is nog geen anderhalf jaar geleden, maar het gevoel, dat het nooit went. Maar de wereld draait door, dus probeer ik mee te draaien, sterkte allemaal, uiteindelijk moeten wij het zelf oplossen.
Heel veel sterkte!
Mooi, ontroerend, tranen over me wangen.
Sterkte!
Ik had geen ideen wat ik bij sommige teweeg breng met mijn verhaal, voel me er vaak ook zo alleen in, maar nu ik dit allemaal lees.. jullie voelen of hebben hetzelfde gevoeld, helaas! maar het is voor mij wel heel fijn om te lezen dat ik hier niet alleen in sta.. ik waardeer jullie eeerlijke reacties enorm en wens jullie allemaal HEEL veel kracht en liefde toe!
Ik kwam je heel toevallig op twitter tegen, Wie kent twitter niet; de site met de 140 tekens, en meestal alleen gevuld met luchtige niets om het lijf hebbende tekstjes.
Totdat ik jou tegenkwam, en ik val niet vaak stil maar nu wel.
sterkte !
dank je belinda, voor je reactie!