Tags: , , , [ × ]

Afscheid is zeer nauw verbonden aan de maatschappij, aan wat hoort, wat geaccepteerd word en vooral wat NIET geaccepteerd word! Stilzwijgend kennen we allemaal de regels over wat hoort, mag bij een afscheid, wanneer je mag rouwen, hoelang je mag rouwen, over wat je mag rouwen.Wanneer je er “overheen” moet zijn, wanneer je verder moet met je leven en wanneer je, als je niet aan deze criteria voldoet, professionele hulp moet zoeken.

Want heb je meer tijd nodig, rouw je om iets waarvan men vind dat het onzin is, heb je vele momenten van onzichtbaar afscheid, die niet echt duidelijk zijn voor de ander? Dan heb je een probleem.Want men heeft niet zoveel begrip, tijd en geduld meer, men moet verder, en jij ook! En je komt een beetje in een isolement, soms kort, soms lang.

Men vindt het zoo raar dat depressie zo vaak voorkomt, maar de regels die er gelden voor rouwen/afscheid zijn ondertussen wel bikkelhard. Als je bijvoorbeeld zelf kiest voor een scheiding dan is het wel een beetje raar als je daar dan langere tijd moeite mee hebt, verdriet van hebt, pijn, schuldgevoel, want je deed het toch zelf??

Het zijn deze dingen waar ik veel moeite mee heb..
Als er op de een of andere manier een chronische ziekte, handicap of blijvende gezondheidsverandering in je leven komt, gaat het afscheid nog meer spelen in je leven, en daar zit niet echt een einde aan volgens mij. Afscheid van je gezonde partner/vader/moeder, afscheid van het feit dat je geen gezond kind hebt, van je droom een gezond kind op te voeden…

In mijn geval elke keer afscheid nemen als je hem in het ziekenhuis moet achterlaten, hoe hij ook huilt.. want het is beter dat je gaat, dat moet hij toch leren?? En jij hebt je rust nodig.. En je gaat, hoewel je hart schreeuwt dat je wilt blijven. Het schuldgevoel daarover gaat nooit helemaal weg kan ik u vertellen.

Afscheid van de gewone basisschool, de gewone contacten op dat schoolplein, je kind van school halen, Afscheid van een leven zonder medicatie, sondevoeding, infuus, afscheid van een leven als “gewoon” moeder zijn omdat je ook verpleegkundige moet zijn.

Afscheid nemen van je huis, omdat blijven werken niet te doen is, omdat je totaal instort als blijkt dat je tweede ook ziek is.(maar je wist toch dat er een kans was?) en dan afscheid van een leven zonder antidepressiva, zonder therapie, zonder veelvuldig contact met artsen, zonder af en toe slecht nieuws, zonder langzaam achteruitgaan,

Kun je leven met zoveel afscheid?? Kun je zoveel rouw en verdriet aan?? Jawel.. Je zult wel moeten.

En dat terwijl om je heen de meest mensen de helft van die vormen van afscheid niet ziet, niet herkend, totaal niet weet waar dit over gaat, (gelukkig maar) de onzichtbare vorm dus.

Jouw leven staat vaak, in meer of mindere mate, in het teken van afscheid en rouw, maar toch plakt men daar een tijdslimiet aan vast, moet je er maar gewoon mee verder of anders is er de professionele hulpverlening, dat heb je nodig, daar heb je recht op, je kunt dit niet alleen zegt men dan.. Doen!

Laat ik wel zeggen, dat er gelukkig altijd wel mensen zijn die je blijven steunen die naar je blijven luisteren, die dat tot in het oneindige doen! Alleen wordt dat groepje wel klein is mijn ervaring.. maar ze zijn goud waard!

Dorine Hoksbergen – Oudewortel
Moeder van twee kinderen met Cystic Fibrosis (taaislijmziekte)

Schilderij: ‘Ontredderd’ van Caroline van de Vate – Lock

Link naar deze blog